Στα επόμενα πέντε λεπτά θα μάθεις:

– Γιατί η εργασία εξ αποστάσεως μοιάζει με ένα γεμάτο ρομαντισμό ειδύλλιο που ονειρευόσουν με τα μάτια σου ορθάνοιχτα.
– Πόσο σημαντική είναι η ανάγκη ενός εργαζόμενου να βρει ένα νόημα και σε τι βαθμό είναι εφικτό κάτι τέτοιο, όταν δουλεύουμε από το σπίτι.

Μου λείπουν οι στιγμές που μόνο εγώ καταλάβαινα την τάξη μέσα στο χάος του γραφείου μου. Αν και ακούγεται σαν μια μακρινή ανάμνηση, αναφέρομαι στο χάος που επικρατούσε στο γραφείο μου πριν από λίγους μήνες. Εν τω μεταξύ, όλη αυτή η ακαταστασία δεν έχει φύγει, απλά μετακινήθηκε στη γωνία του κρεβατιού, όπου μου αρέσει να κάθομαι και να δουλεύω ανάμεσα σε πέντε μαξιλάρια και μερικά βελούδινα παιχνίδια που η θέληση της κορούλας μου φαίνεται να έχει μετακινήσει εκεί. Και τις μέρες που έχει απαλό ήλιο, δουλεύω με μεγάλη όρεξη από τον κήπο του σπιτιού μου.

Προσαρμόστηκα κι εγώ όπως όλοι μας: συνεδριάσεις, συναντήσεις, εκπαιδεύσεις μέσα από το Zoom, διαδικτυακές συνεντεύξεις, καθημερινή αναζήτηση ψηφιακών λύσεων για την αντικατάσταση των καρτελών του γραφείου μας. Η αλήθεια όμως είναι πως... ο καφές δεν έχει την ίδια γεύση, αν δε συνοδεύεται από μια κουβέντα με τους  συναδέλφους. Αλλά και πάλι, πόσο ωραίο είναι να μην ανησυχείς πια για το τι θα φορέσεις στη δουλειά αύριο;

Βλέπετε; Όλη αυτή η κατάσταση με την εργασία από το σπίτι μοιάζει πολύ με ένα ειδύλλιο που ονειρευόσουν με ανοιχτά τα μάτια, ένα ειδύλλιο γεμάτο ρομαντισμό. Τις εποχές που όλοι συνωστιζόμασταν στο μετρό, είτε θα ανυπομονούσες για κάποιες εργάσιμες ημέρες από το σπίτι, είτε, αν δεν ήταν στη λίστα παροχών, θα ασκούσες πίεση στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού ή στον διευθυντή σου να εξετάσει αυτό το όφελος σε κάθε ευκαιρία. Αν μάζευα κέρματα για κάθε φορά που άκουγα κάποιον να λέει πως θέλει να εργαστεί από το σπίτι του το 2019, τώρα θα σας έγραφα από κάποια παραλία στο Μπαλί (αν και η Βάλτσεα, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι άσχημη!).

Έτσι, το ρομάντζο για πολλούς από εμάς έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Πόσο καιρό θα κρατήσει όμως; Αισθάνομαι ότι βαθμηδόν αυτή η κατάσταση του να εργαζόμαστε με τις πιτζάμες μας από το σπίτι θα εξελιχθεί σε μια σχέση αγάπης-μίσους και σταδιακά η λαχτάρα για κοινωνικοποίηση και αλληλεπίδραση θα έχει τον τελικό λόγο.

Ενώ είμαστε παγιδευμένοι σε αυτό το επαγγελματικό ειδύλλιο, οι εταιρείες που μας πληρώνουν για να το υποστηρίξουμε αναρωτιούνται πιθανώς γιατί πρέπει να πληρώνουν τα τσουχτερά ενοίκια, τη στιγμή που έχουμε όλοι αποδείξει πόσο καλά τα πάμε εξ αποστάσεως. Ειδικά σε περιόδους τέτοιας λιτότητας που η ψύχραιμη σκέψη καθίσταται απαραίτητη για την επιβίωση. Πρόκειται άραγε να ληφθεί και αυτή η απόφαση με κριτήρια οικονομικά ή θα εφαρμοστούν τελικά κάποια φίλτρα με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες;

Πάμε, λοιπόν, να απαριθμήσουμε ποιες είναι αυτές;

Ανάγκη για σταθερότητα

Προφανώς στην περίοδο που διανύουμε, όπου η σημασία μιας ημέρας δεν υπαγορεύεται τόσο από το ημερολόγιο, όσο από την καθημερινή απογραφή των κρουσμάτων κορωνοϊού, μια συζήτηση σχετικά με τη σταθερότητα φαίνεται κάπως άτοπη. Πολλοί από εμάς θα λέγαμε ότι το να καθίσουμε στο σπίτι ασφαλείς και προστατευμένοι από οτιδήποτε μεταδοτικό (είτε πρόκειται για έναν ιό είτε για έναν νευρικό κλονισμό εν ώρα μποτιλιαρίσματος), είναι ίσως η ίδια η ενσάρκωση της σταθερότητας! Ίσως για κάποιους από εμάς! Εκείνοι, ωστόσο, που δεν ξέρουν αν θα έχουν ακόμα δουλειά από το σπίτι ή από... οπουδήποτε αλλού σύντομα, είναι κάπως δύσκολο να αισθανθούν ασφαλείς. Για αυτό λοιπόν, η ίδια η ιδέα ότι, όταν τελειώσει αυτή η τρέλα, το γεμάτο σημειώματα γραφείο σου θα σε περιμένει με ή χωρίς σκόνη, είναι μια σκέψη που εξακολουθεί να εμπνέει λίγη ηρεμία.

Ανάγκη για ποικιλία

Τι θα μπορούσε να είναι πιο πρωτότυπο από το να δεις ακόμα μία εβδομαδιαία σειρά του Netflix μετά τη δουλειάς, φορώντας τις ίδιες πιτζάμες, με τις οποίες εργαζόσουν όλη την ημέρα;! Απλό. Η διαδρομή προς τη δουλειά. Η κοινωνική αλληλεπίδραση στο γωνιακό καφέ. Οι ad hoc συνεδριάσεις δίπλα στο μηχάνημα του καφέ. Τα νέα πρότζεκτ που αναλαμβάνεις επί τόπου μαζί με τους συναδέλφους σου. Και εκείνη η γλυκιά στιγμή που κάνεις αίτηση για τις πολυαναμενόμενες διακοπές! Η ποικιλία δραστηριοτήτων στο σπίτι σαφώς ξεθωριάζει έναντι αυτής στο γραφείο. Εκτός και αν κάνεις ανακαίνιση του σπιτιού σου κάθε εβδομάδα, από τότε που ξεκίνησε η πανδημία! 

Ανάγκη για νόημα

Εύκολο να γίνει από την άνεση του σπιτιού σου, όταν έχεις τα πιάτα πλυμένα κάθε βράδυ και παράλληλα αναγνωρίζονται οι επιτυχίες σου, δε συμφωνείς; Και ναι, οι κόποι σου μπορούν να αναγνωριστούν μέσω Zoom από τους συναδέλφους και τους ανωτέρους σου. Ίσως να έχεις έναν από αυτούς τους διευθυντές που θα κάνει μια ξεχωριστή χειρονομία για να σου δείξει πόσο καλά τα πήγες και να σου στείλει στο σπίτι ένα κουτί με γλυκά, τα οποία πιθανότατα θα φας μόνος σου, αν φυσικά τα παιδιά δεν βάλουν πρώτα το χέρι τους σε αυτά. Και έτσι όμως είναι μια χαρά...προσωρινά τουλάχιστον. Και αυτό γιατί τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το να γιορτάζεις μια επαγγελματική επιτυχία και τη στιγμή που θα βγεις θριαμβευτικά από μια συνεδρίαση και θα καλέσεις τους συναδέλφους σου για μια εορταστική μπύρα μετά τη δουλειά. Παραδέξου το: θα επέστρεφες στο γραφείο για μια έξοδο μετά τη δουλειά, έτσι δεν είναι;

Ανάγκη για επαφή

Ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: η τεχνολογία είναι το μέλλον. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο συνδέεσαι μέσω βίντεο με κάποιον άλλον που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Και είναι ωραίο να έχεις αυτή την επιλογή. Στο τέλος της ημέρας, όμως, κάτι τέτοιο δε συνιστά τρόπο ζωής. Είναι απλά μια εναλλακτική λύση στο να είσαι κοντά σε όποιον θέλεις. Και ενώ είμαστε όλοι ευγνώμονες που ζούμε σε αυτούς τους καιρούς που μας δίνουν τόσες πολλές επιλογές για μένουμε σε επικοινωνία, όλοι γνωρίζουμε ότι η αληθινή σύνδεση παραμένει αυτή της ανθρώπινης επαφής. Δε μου αρέσουν τα πολλά σιρόπια, προσωπικά, ωστόσο, λατρεύω το να είμαι δίπλα σε ανθρώπους. Βλέπω αυτή την περίοδο ως μια δοκιμασία πειθαρχίας που περνάμε, έτσι ώστε να επιστρέψουμε σε μας και σε αυτό που ήμασταν. Ακόμη και αν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο και πάλι θα μας χωρίζουν λίγα μέτρα, διατηρώ την πεποίθηση ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε προκειμένου να επιστρέψουμε ο ένας στον άλλο.

Ανάγκη για εξέλιξη και συνεισφορά

Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι μας παλέψαμε με την ανάγκη για εξέλιξη … με λάθος τρόπο. Το να δουλεύουμε τόσο κοντά στο ψυγείο μας, σίγουρα μας έδωσε την ευκαιρία να αναπτυχθούμε… σε πλάτος. Αλλά φυσικά δεν είναι αυτό που θέλω να τονίσω εδώ πέρα.

„Σε τελική ανάλυση αυτό που μετράει είναι οι άνθρωποι που ήρθα σε επαφή” είναι η σκέψη που με χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια. Και εδώ είναι που πιστεύω ότι τα γραφεία μας προσφέρουν τη μεγαλύτερή συμβολή. Μιλάω για τις αίθουσες συσκέψεων όπου δίνουμε ερεθίσματα ο ένας στον άλλον, για να γίνουμε περισσότερο δημιουργικοί και καινοτόμοι. Για τα μπάνια όπου καταφεύγουμε για να ηρεμήσουμε μετά από μια πλήρη αποτυχία ενός πρότζεκτ, υποσχόμενοι στον εαυτό  μας ότι την επόμενη φορά θα τα πάμε καλύτερα. Για την κουζίνα, όπου όλοι μαζί συλλέγουμε κρυφά χρήματα για να πάρουμε ένα δώρο για έναν συνάδελφο για τα γενέθλιά του. Θέλουμε να εξελιχθούμε, να γίνουμε καλύτεροι και αυτό το πετυχαίνουμε περισσότερο, όταν μας δίνουν ώθηση οι άνθρωποι γύρω μας.

Εν κατακλείδι, σήμερα μας αρέσει να εργαζόμαστε από το σπίτι, αύριο μας λείπουν οι συνάδελφοί μας και παρατηρούμε ότι ακόμη και το στρώμα στη γωνία όπου εργάζεσαι έχει πάρει το σχήμα σου με το φορητό υπολογιστή στην αγκαλιά σου. Ταυτόχρονα, τώρα είναι η στιγμή που οι εταιρείες έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τα γραφεία: δεν θα είναι πλέον ο τόπος όπου θα συγκεντρώνουν όλους τους υπαλλήλους για να τους εποπτεύουν καλύτερα και για να επικοινωνούν μαζί τους πιο εύκολα. Τα γραφεία θα γίνουν ο χώρος όπου θα επιστρέψουμε για να επανασυνδεθούμε, να τονώσουμε τη δημιουργικότητα και την επιθυμία μας για αποτελέσματα και να δημιουργήσουμε μαζί νέα πράγματα. Επειδή, όπως λέει ο Σάιμον Σίνεκ: together is better, έτσι δεν είναι;

Και για να μην παραμείνει ο τίτλος απλά μια ρητορική ερώτηση, η γνώμη μου είναι ότι το μυστικό βρίσκεται... στη μέση. Κάπου, μεταξύ μιας μόνιμης εργασίας από το σπίτι και μιας οκτάωρης δουλειάς υπάρχει μια προσωπική ισορροπία για τον καθένα μας. Εναπόκειται τώρα στους εργοδότες μας να το συνειδητοποιήσουν και να προσαρμόσουν  τους διάφορους οργανισμούς, έτσι ώστε να στηρίξουν τους υπαλλήλους τους στο να βρουν τη σωστή συνταγή ισορροπίας.

Για σένα ποιο θα ήταν το ιδανικό;